De Bewoners

Home / De Bewoners / Oud-bewoner Misan

Als de vluchtelingen die wij ondersteunen door een succesvolle asielaanvraag hun verblijfsvergunning hebben gekregen, verlaten zij in principe ons huis. In deze interviews praten wij met deze ‘oud-bewoners’, om te vragen hoe zij nu op hun verblijf terugkijken, en wat zij hebben meegemaakt sinds zij hun verblijfsvergunning hebben gekregen.

Dit is een interview met Misan. Misan is 28, en komt uit Ethiopië. Niet alleen was er oorlog in Ethiopië toen ze daar leefde, maar ze heeft ook op erg jonge leeftijd haar familie verloren. Zij was minderjarig toen zij is gevlucht, en heeft nu 4 jaar een verblijfsvergunning. Ze heeft nu een stage en een dochtertje van 2 jaar oud.

Kan je mij vertellen over je ervaring in Ethiopië voordat je naar Nederland kwam?

Mijn ouders komen uit Eritrea, maar ik ben geboren in Ethiopië. Ik vond het daar fijn. Maar omdat Eritrea en Ethiopië toen oorlog voerden, moest ik, omdat mijn ouders uit Eritrea kwamen, van de Ethiopische regering het land verlaten. De Eritrese ambassade nam contact met mij op, en vroeg naar mijn Eritrese paspoort. Die had ik natuurlijk helemaal niet. Ik kende niemand uit dat land en kon niet eens de taal spreken.

Toen ben ik niet naar Eritrea gegaan, omdat daar gevechten waren, maar naar Sudan. Ik ben daar een oude man tegen gekomen met veel land. Ik mocht in zijn huis slapen als ik huishoudelijke taken uitvoerde, zoals koken en schoonmaken. Ik was toen nog minderjarig. Op mijn 17^de ben ik gevlucht.

Hoe ben je naar Nederland gekomen?

Ik ben met het vliegtuig gegaan. Ik had een vals paspoort, en ik wist niet naar welk land ik ging. Ze hadden mij verteld dat het een Arabisch land zou zijn. Toen ik aankwam op het vliegtuig snapte ik het niet, dit leek niet op een Arabisch land! Er kwamen twee politieagenten naar mij toe, die door hadden dat mijn paspoort niet een legitiem paspoort was. Een van de agenten zei dat ik me geen zorgen moest maken, dat ik in Nederland was en dat ik veilig was. Zij had vaker vluchtelingen gezien van Ethiopië. Ik begon te huilen en zij zei dat ik me geen zorgen moest maken. Ik was blij om in Nederland te zijn, ook al had ik geen verblijfsvergunning.

Heb je toen gelijk asiel aangevraagd?

Nee dat kon ik niet, want ik had geen identiteitsbewijs. In een aantal landen in Afrika heb je vaak geen geboorteakte want niemand gaat daar naar het ziekenhuis. Iedereen krijgt zijn kinderen thuis. Ik had wel een legitieme reden om te vluchten, maar ik wist niet hoe ik het uit moest leggen, omdat ik toen niet kon lezen of schrijven in het Nederlands. Dat is het probleem. Toen moest ik naar de gevangenis.

Je hebt in de Nederlandse gevangenis gezeten?

Ja, twee keer. De tweede keer was ik zelf naar de politie gegaan. In de gevangenis slapen is beter dan op straat. Veel mensen hebben liever vrijheid, maar ik had helemaal niks daarbuiten. Ik ben bang. Nederland is erg moeilijk zonder verblijfsvergunning. Ik bad naar God. Ik zag niks goeds in mijn leven, alleen maar gevangenis. Ik was erg moe. Ik neem het niemand kwalijk. Mijn thuisland wilde me niet hebben, nu ben ik ben zo dankbaar dat ze mij hier accepteren. Ik denk aan anderen die nog in dezelfde slechte situatie zitten.

Hoe ben je toen bij Fanga Musow gekomen?

Een pastoor vertelde me erover. Toen ik contact had opgenomen besloot Fanga Musow mij opvang te bieden en mij te helpen met mijn asielaanvraag. Ik kreeg een kamer, 50 euro per week om zelf boodschappen van te doen, Nederlandse les, en een nieuwe advocaat. Deze advocaat luisterde naar mij, en probeerde mij echt te helpen. Dat is zo goed aan Fanga Musow, ze gaan zitten, praten, proberen het te begrijpen, en halen een vertaler erbij. De vorige advocaten die ik had keken niet eens naar mijn zaak. Niemand vroeg mij iets. Ze weten niet wat ik moet doen, omdat ze niet willen luisteren. Maar Fanga Musow zoekt de beste advocaat, Lilian zij luisterde echt. Ze nam haar tijd en vroeg veel vragen. Zij vertelde mij wat ik moest doen, dat ik de Eritrese community en het Rode Kruis moest vragen om mijn familie te vinden. Uiteindelijk is dat gelukt, via het chatprogramma Paltalk geloof ik. Daardoor kon mijn familie documenten sturen naar de ambassade, zodat ik mijn identiteit kon bewijzen. Toen kon ik dus eindelijk asiel aanvragen. Twee jaar duurde het uiteindelijk. Maar het is gelukt. Nu is alles goed. Ik heb een verblijfsvergunning, ik heb een baby, ik heb een huis, ik heb een stage en ik leer Nederlands. Dank je, Dank je Fanga Musow, en dank je Nederland. Ik ben altijd zo blij. Soms kan ik het nog steeds niet geloven. Altijd als ik politie zie, dan denk ik aan alles en hoe blij ik nu ben.

Wat voor stage heb je?

Ik loop stage bij een schoonmaakbedrijf. Een lange periode, twee dagen per week. Het is leuk en ik heb aardige collega’s. We drinken drie keer per dag koffie. Na februari stopt de stage, dan moet ik voor een nieuwe baan zoeken. Misschien als barista bij een koffietent, of schoenen verkopen. Ik wil niet in de bijstand. Ik heb een baan nodig om voor mijn kind te zorgen.

Je zei dat je je geboortedatum niet wist?

Ja, ik weet dat niet. Ik weet alleen dat ik in september geboren ben, omdat mijn naam dat betekent. Veel mensen in mijn land weten niet hun geboortedag. Ik vier ook niet mijn verjaardag. Ik was in de gevangenis toen ik 21 werd. Ik weet alleen hoe oud ik ben doordat ik weet dat ik 4 jaar oud was toen mijn familie stierf.

Waar woon je nu?

Ik woon nu al 4 jaar in de buurt van Kanaleneiland. Ik heb een eenkamer-appartementje. Ik vind het appartement erg fijn, maar nu ik een kind heb gekregen wordt het wel wat klein. Er is maar een kamer, dus alles gebeurt in dezelfde ruimte: eten, spelen, slapen, alles. Toen ik alleen woonde was dat prima, maar nu heb ik iets meer ruimte nodig, zoals een eigen keuken.

Wat doe je in het weekend?

Ik ga heel erg graag naar musea. Elk museum vind ik leuk, maar is ga ook graag naar dingen zoals oude kerken. Ik heb een museumjaarkaart.