De Bewoners

Home / De Bewoners / Jeugdherinnering

Ze hoorden Meneer Dukoem al vroeg in de ochtend de weg besproeien. Dat deed hij met een metalen emmer waarin hij een kleine bezem door het water haalde en deze met een grote zwaai leeg schudde op de weg. Kla-bang hoorde je dan terwijl je nog lekker in je bed onder het kleed lag. Als het geluid aan de voorkant van de hut klonk wist je dat het tijd was om op te staan. Dan moest je snel wat eten en op weg naar school gaan.
Na hun vertrek, bijna aan het einde van het dorp liepen ze meneer Dukoem voorbij. Ze wachtten op het kla-bang van de emmer en in de stilte die volgde groeten ze hem “dag meneer Dukoem”. Een moment onderbrak meneer Dukoem zijn ritmisch uitgevoerde zwaaipartij. “Dag meisjes.” Opgewekt grijnsde hij zijn grijze tandvlees bloot en kla-bang, hij zwierde met zijn bezem al weer verder.
Ze waren nu bij de brede weg langs de bush aangekomen waar de andere kinderen van het dorp al verzameld waren. Lachend, hun handen even in een groet samengeklapt, liepen ze samen de brede weg verder af. In de struiken langs de weg klonk een zacht geschuifel van dieren op weg naar hun schuilplaats. Al gauw zou de hitte van de zon de dieren alle lust tot bewegen ontnemen. Op de heuvels achter de bush waren de struiken in de loop van de zomer steeds bruiner gekleurd. Het gras was al eerder weg geschroeid.
Tussen al het bruin kwam nu steeds meer kleur op de heuvels. De dorpen op de hellingen schudden hun kinderen naar buiten. In hun fleurige kleding zochten ze behendig hun weg naar beneden. Vaak in groepjes en soms een dappere eenling die de kortere weg, van rots naar rots, naar beneden sprong. Als kleurige knikkers rolden ze allemaal naar het laagste punt.
Daar aangekomen zouden ze zich aansluiten en onderweg een steeds langere stoet vormen.
Onder de hete zon ging de vrolijk kwetterende slinger op weg naar school.